Wysokość ciała, jaką ostatecznie osiąga człowiek, uzależniona jest od czynników genetycznych oraz od wpływów środowiska, w tym warunków bytowych. Podstawę procesu rośnięcia stanowi rozwój kości, głównie długich, które w młodości mają pomiędzy trzonem a nasadami warstwę chrzęstną, tzw. chrząstkę nasadową. Rozplem komórek powoduje rozrastanie się tych chrząstek i wydłużanie się kości.
Proces wzrastania kości długich jest koordynowany przez układ hormonalny, a przede wszystkim przez hormon wzrostowy przysadki, hormony gruczołów płciowych i tarczycy. Hormon wzrostowy przysadki pobudza rozwój komórek chrząstek nasadowych, a tym samym wzrost kości na długość. Hormony płciowe w małych dawkach powodują przyśpieszenie wzrastania, natomiast w dużych – kostnienie nasad, zarastanie ich i całkowite zahamowanie wzrostu. Następuje to zasadniczo w chwili zakończenia dojrzewania płciowego.
Bardzo mała wysokość ciała, zwana inaczej karłowatością, może być wyyołana różnorodnymi czynnikami. Przyczyną może być niedobór hormonu wzrostowego przysadki: utrzymują się wtedy dziecięce proporcje ciała i osobnik taki wygląda jak kilkuletnie dziecko. Skrócony okres wzrastania może być też związany z przedwczesnym dojrzewaniem, gdyż zbyt wczesne wydzielanie dużych ilości hormonów płciowych prowadzi do kostnienia nasad kości. Osobnik taki ma zwykle krótkie kończyny i stosunkowo długi tułów.
Zaburzenia funkcji tarczycy mogą również prowadzić do zwolnienia lub zahamowania wzrastania. Stany te występują w razie braku wydzielania hormonu tarczycy lub w niedoczynności tego gruczołu.
Leave a reply