Początki badań naukowych nad zjawiskiem nerwicy sięgają przełomu XIX i XX wieku. Wielkie zasługi na tym polu posiada grupa rosyjskich badaczy pod kierunkiem Iwana Pawłowa. Dla ilustracji mechanizmu po- wstawania niektórych nerwic wydaje się celowe przytoczenie opisu pewnego „przypadku” z doświadczeń Pawłowa.

Dojrzewanie ma wybitnie indywidualny charakter, zarówno czas jego występowania, jak i nasilenie poszczególnych objawów są w granicach „normy” bardzo zróżnicowane. Rozpoznanie zaburzeń może nastąpić tylko w przypadkach krańcowych.

Na tabeli przy rys. 18 zaznaczono także rubrykę, w którą wpisano różnicę poziomów chronologicznych (RPC), znak plus lub minus określa, czy nastąpiło przyspieszenie czy opóźnienie rozwoju, a wielkość różnicy, w jakim stopniu zaznaczyło się odchylenie.

Częstość występowania określonych przyczyn zgonów w tym przedziale wieku ulega pewnemu zróżnicowaniu. Dla przykładu – w ostatnich latach w 2 r.ż. główną przyczyną zgonów były wypadki, następnie choroby układu oddechowego, na trzecim miejscu wady rozwojowe, na czwartym choroby zakaźne. W wieku 5 lat kolejność jest inna – na pierwszym miejscu także są wypadki, ale na drugim nowotwory, na trzecim choroby układu nerwowego i narządów zmysłów, a następnie wady wrodzone. Wymieniona kolejność nasilania przyczyn zgonów zmieniała się wraz z upływem czasu. Jeszcze do roku 1971 głównym powodem zgonów w wieku 2 lat były choroby układu oddechowego.